2 JULI 2013. - Koninklijk besluit betreffende de overdraagbaarheid van de nummers van de abonnees van elektronische-communicatiediensten
VERSLAG AAN DE KONING
Sire,
Meer dan een decennium geleden werd de nummeroverdraagbaarheid in België ingevoerd. Hiervoor werden de koninklijke besluiten van 16 maart 2000 en 23 september 2002 betreffende de nummeroverdraagbaarheid in respectievelijk vaste en mobiele netwerken gepubliceerd. Intussen zijn er eveneens 3 wijzigingsbesluiten verschenen.
In artikel 30.4 van de Universele Dienstrichtlijn 2002/22/EG, zoals ingevoerd door artikel 1, 21), van Richtlijn 2009/136/EG werden nieuwe vereisten vastgelegd inzake termijnen van het overdrachtsproces en bescherming van de eindgebruiker.
Deze bepaling werd in het Belgisch recht omgezet door artikel 11, § 7, van de wet van 13 juni 2005 betreffende de elektronische communicatie, zoals gewijzigd door artikel 21 van de wet van 10 juli 2012 houdende diverse bepalingen inzake elektronische communicatie.
Het onderhavig besluit beoogt deze wettelijke bepaling uit te voeren en terzelfdertijd de twee basis koninklijke besluiten van 16 maart 2000 en 23 september 2002 te consolideren tot één geheel.
Eveneens worden een aantal bepalingen aangepast aan de gewijzigde marktomgeving.
Nummeroverdraagbaarheid is een faciliteit die de operatoren moeten aanbieden aan de abonnees zodat deze hun bestaande nummers kunnen behouden bij het overschakelen naar een andere operator. Gelet op de grote kosten die een verandering van nummer veroorzaakt voor alle abonnees is dit belangrijk in het kader van de vrije mededinging.
De invoering en verdere omkadering van de nummeroverdraagbaarheid in dit besluit is het voorwerp geweest van uitgebreide besprekingen en raadplegingen van de betrokken operatoren. Zo heeft het Instituut naast mondelinge raadplegingen een schriftelijke raadpleging georganiseerd (zie website www.bipt.be) omtrent dit onderwerp op basis van het raadplegingsdocument : « Raadpleging van 7 september 2010 met betrekking tot de mogelijke interpretatie en impact van de bepaling dat nummers moeten worden overgedragen/geactiveerd binnen één werkdag en andere aspecten zoals opgenomen in artikel 30.4 van de nieuwe Universeledienstrichtlijn » In onderhavig besluit werd hiermee rekening gehouden.
Het belangrijkste doel van het nieuwe punt 4 van artikel 30 van de Universeledienstrichtlijn bestaat erin dat nummeroverdraagbaarheid zo snel mogelijk moet worden uitgevoerd en dat er geen extra onnodige tijd mag toegevoegd worden in het proces om van operator te veranderen. Dit wordt in onderhavig besluit bereikt door het opleggen van een aantal gedetailleerde procedures met een strikte tijdskalender, te volgen door de partijen betrokken in het nummeroverdrachtsproces. Wel is het zo dat nummeroverdraagbaarheid in de praktijk niet los kan worden gezien van de installatie en/ of activering van een lijn. Daar werd bij de uitwerking van de procedures wel degelijk rekening mee gehouden. Ook zijn in het besluit financiële compensaties opgenomen voor abonnees als het nummeroverdrachtsproces niet volgens de in dit besluit opgenomen tijdskalender wordt uitgevoerd.
Artikelsgewijze bespreking
Artikel 1 bevat de definities die nodig zijn voor een goed begrip van dit besluit. Er dient daarbij opgemerkt te worden dat de wet van 13 juni 2005 betreffende de elektronische communicatie (hierna ook : « de Wet ») ook definities bevat die relevant zijn voor dit besluit en ook doorwerken naar dit besluit. Het gaat met name om de definities van een geografisch en niet-geografisch nummer (art. 2, 46° en 47°, van de Wet) en van nummeroverdraagbaarheid zelf (art. 2, 48°, van de Wet).
In artikel 1, 8°, wordt « werkdag » gedefinieerd in overeenstemming met Verordening nr. 1182/71 van de Raad van de EEG van 3 juni 1971 houdende vaststelling van de regels die van toepassing zijn op termijnen, data, aanvangs- en vervaltijden. Dit houdt in dat waar een periode wordt uitgedrukt in werkdagen, deze periode moet worden berekend vanaf het ogenblik dat de gebeurtenis plaatsvindt, waarbij de dag zelf waarop de gebeurtenis plaatsvindt niet wordt meegerekend.
De systeemopzetkosten, gedefinieerd in artikel 1, 9°, zijn de kosten in verband met alle noodzakelijke activiteiten op zowel technisch (netwerkwijzigingen, investeringen in IN-platformen,), operationeel (aanpassingen in de ondersteunende systemen, procedures,...) als administratief vlak (ontwikkeling, implementatie, projectbeheer en testen), die een operator heeft om de nummeroverdraagbaarheid in te voeren en verder te ontwikkelen conform de wettelijke bepalingen.
De tweede kostensoort, namelijk de opzetkosten per lijn of per nummer, gedefinieerd in artikel 1, 10°, zijn kosten die specifiek worden veroorzaakt bij het overdragen van één of meer nummers. Enkel de extra kosten bovenop de normale kosten om klanten te transfereren naar een andere operator of om nummers af te sluiten kunnen echter in aanmerking worden genomen.
De jaarlijkse kosten van de centrale referentiedatabank (artikel 1, 13° ) omvatten de investeringskosten, exploitatiekosten en werkingskosten van de VZW voor nummeroverdraagbaarheid in België die de centrale referentiedatabank beheert. De exploitatiekosten omvatten alle kosten om de centrale referentiedatabank uit te baten en om nieuwe operatoren aan te sluiten of reeds aangesloten operatoren een ander type aansluiting te geven. Zo vallen de kosten die de VZW nummeroverdraagbaarheid oploopt voor alle testen die moeten worden uitgevoerd door operatoren ter verificatie van de conformiteit met de specificaties van de centrale referentiedatabank eveneens ten laste van de VZW.
Paragraaf 1 van artikel 2 houdt in dat nummeroverdraagbaarheid van geografische nummers enkel mogelijk is binnen dezelfde nummerzone. De toewijzing van nummers wordt door het Instituut gedaan op basis van het koninklijk besluit van 27 april 2007 betreffende het beheer van de nationale nummeringsruimte en de toekenning en intrekking van gebruiksrechten voor nummers.
Onder het toepassingsgebied van niet-geografische nummers vallen eveneens de nummers die worden gebruikt voor machine-tot-machinecommunicatie, in overeenstemming met het Besluit van de Raad van het BIPT van 6 september 2011 met betrekking tot het vastleggen van het nummerplan voor M2M-communicatie.
Verder moet bij het overdragen van een nummer de dienstidentiteit (of het dienstendomein) worden geëerbiedigd. Dit betekent niet dat exact dezelfde dienst aangeboden moet worden als deze aangeboden op het donornetwerk, maar wel dat het bijvoorbeeld onmogelijk is om een 0900-nummer over te dragen naar een operator die het nummer zou gebruiken aan een tarief dat overeenkomt met het tarief van het dienstendomein van een 0903-nummer.
Paragraaf 3 impliceert dat in geval van nummeroverdracht de recipiëntoperator verantwoordelijk wordt voor het gebruik van het overgedragen nummer conform het koninklijk besluit van 27 april 2007. Dit is logisch omdat de donoroperator geen contractuele relatie meer heeft met de abonnee die zijn nummer heeft overgedragen.
Vermits operatoren jaarlijkse heffingen betalen aan het BIPT per nummerblok is het verantwoord dat, indien er een groot aantal nummers overgedragen zijn aan één of meer andere operatoren, de operator aan wie het nummerblok oorspronkelijk werd toegewezen de aan de overgedragen nummers verbonden nummerheffingen op basis van evenredigheid van de recipiëntoperator kan terugeisen. Praktisch gezien zal dit maar worden gedaan bij voldoende grote volumes en asymmetrische situaties op het vlak van overdrachten tussen operatoren.
Om klanten te beschermen tegen het ongewenst ontvangen van oproepen bestemd voor de vorige gebruiker van het nummer (misdialling) wordt er in paragraaf 4 een minimale verouderingsperiode ingebouwd. Nummers in een verouderingsperiode zijn echter niet meer beschikbaar voor gebruik zodat dit een negatieve impact heeft op de totale nummervoorraad, dat een beperkte hulpbron is. Dit artikel bepaalt dan ook een maximumtermijn van de verouderingsperiode. Na het aflopen van deze verouderingsperiode keren de nummers terug naar de operator die beschikt over het nummerblok waartoe het nummer behoort. Ze kunnen vervolgens opnieuw worden aangewend voor secundaire toewijzing aan abonnees.
De uitzonderingen opgesomd in artikel 3 zijn te verantwoorden omdat (1° ) nummers uit nummerblokken die nog niet toegewezen zijn niet aan abonnees gegeven mogen worden, (2° ) de klant nog niet bekend is in het netwerk als er nog geen oproep werd verricht ingeval een vooraf betaalde kaart en (3° ) ingeval er een verouderingsperiode loopt er zoveel mogelijk misdialling moet worden voorkomen. In het eerste geval volstaat het om de ingebruikname van het nummerblok aan het BIPT te notificeren overeenkomstig artikel 19 van het KB Nummering opdat het nummer overdraagbaar zou zijn. In het tweede geval volstaat het een oproep te maken en in het derde geval moet gewacht worden tot de verouderingsperiode is afgelopen.
Bedrijven zullen in de praktijk bij hun bestaande operator naast de nummerreeks die effectief wordt gebruikt reservenummers hebben verkregen die meestal consecutief aansluiten op hun gebruikte nummerreeks. Dit heeft als voordeel dat bedrijven, als ze meer aansluitingen nodig hebben, deze reservenummers kunnen aanspreken zodat hun intern nummerplan een coherent aaneensluitend geheel vormt. Artikel 4 zorgt er voor dat als bedrijven kunnen aantonen (bv. via contract of factuur) dat ze nummers ter beschikking hebben gekregen voor reservedoeleinden, ze eveneens uitdrukkelijk het recht hebben om deze over te dragen. Indien dit niet zou worden toegestaan, zou het nuttig effect van de nummeroverdraagbaarheidsmaatregel in de praktijk worden aangetast, omdat bedrijven maar een deel van hun nummers zouden mogen overdragen, waarbij de mogelijkheid van een latere coherente uitbreiding van het intern nummerplan verloren gaat.
De operatoren moeten hun netwerken en hun systemen technisch zodanig organiseren dat de nummeroverdraagbaarheid mogelijk wordt gemaakt.
Artikel 5 bepaalt dat ze hiervoor in hun eigen...
Pour continuer la lecture
SOLLICITEZ VOTRE ESSAI