Décision judiciaire de Raad van State, 20 janvier 2022
| Date de Résolution | 20 janvier 2022 |
| Juridiction | Schadevergoeding tot herstel |
| Nature | Arrest |
RAAD VAN STATE, AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK
VIIe KAMER
A R R E S T
nr. 252.715 van 20 januari 2022 in de zaak A. 221.461/VII-39.915
In zake : Toon DENAYER bijgestaan en vertegenwoordigd door advocaat Philippe Declercq kantoor houdend te 3320 Hoegaarden Gemeenteplein 25 bij wie woonplaats wordt gekozen
tegen :
het VLAAMSE GEWEST bijgestaan en vertegenwoordigd door advocaten Jan Bergé en Kristien Vanderheiden kantoor houdend te 3000 Leuven
Diestsevest 47/001 bij wie woonplaats wordt gekozen
--------------------------------------------------------------------------------------------------
I. Voorwerp van de vordering
-
De vordering, ingesteld op 10 februari 2017, strekt tot het toekennen van een schadevergoeding tot herstel ten laste van het Vlaamse Gewest, voor de nadelen die verzoeker heeft geleden ingevolge de onwettigheid van het besluit van de Vlaamse minister van Leefmilieu, Natuur en Cultuur van 15 oktober 2015 waarbij de beroepen ingesteld tegen de beslissing van de deputatie van de provincieraad van Vlaams-Brabant van 19 november 2009, houdende het verlenen van een milieuvergunning aan de nv E. De Kock voor het verder uitbaten en veranderen van een zandgroeve, gelegen te 3040 Neerijse, Ganzemansstraat z/n, gedeeltelijk gegrond werden verklaard en de beroepen beslissing werd gewijzigd.
VII-39.915-1/19
II. Verloop van de rechtspleging
-
De verwerende partij heeft een memorie van antwoord en verzoeker heeft een memorie van wederantwoord ingediend.
Eerste auditeur Ronny Vercruyssen heeft op 27 oktober 2017 een verslag opgesteld.
De verwerende partij heeft een verzoek tot voortzetting van het geding en een laatste memorie ingediend. Verzoeker heeft een laatste memorie ingediend.
De partijen zijn opgeroepen voor de terechtzitting, die heeft plaatsgevonden op 13 januari 2022.
Kamervoorzitter Eric Brewaeys heeft verslag uitgebracht.
Advocaat Philippe Declercq, die verschijnt voor verzoeker, en advocaat Kristien Vanderheiden, die verschijnt voor de verwerende partij, zijn gehoord.
Eerste auditeur Ronny Vercruyssen heeft een met dit arrest eensluidend advies gegeven.
Er is toepassing gemaakt van de bepalingen op het gebruik der talen, vervat in titel VI, hoofdstuk II, van de wetten op de Raad van State, gecoördineerd op 12 januari 1973.
III. Feiten
3.1. De nv E. De Kock exploiteert een zandwinning, gelegen aan de Ganzemanstraat te Neerijse (Huldenberg). Op 23 juni 2009 dient zij een aanvraag
VII-39.915-2/19
in voor het verder uitbaten en veranderen van haar zandgroeve, met name voor de uitbreiding van 3ha 55a 15ca naar 18ha 26a 20ca.
De betrokken gronden liggen volgens de bestemmingsvoorschriften van het gewestplan Leuven, vastgesteld bij koninklijk besluit van 7 april 1977, in ontginningsgebied, deels met nabestemming agrarisch gebied, deels met nabestemming uitbreidingsgebied.
3.2. Na twee eerdere nietigverklaringen van vergunningsbeslissingen door de Raad van State neemt de verwerende partij op 7 mei 2014 een derde beslissing waarbij de vergunning opnieuw onder voorwaarden wordt verleend. Deze beslissing wordt opnieuw aangevochten, met een verzoek tot schorsing en een annulatieberoep bij de Raad van State. Bij arrest van de Raad van State nr. 228.882 van 23 oktober 2014 wordt de tenuitvoerlegging van deze beslissing geschorst. Bij gebrek aan verzoek tot voortzetting van de procedure wordt deze beslissing van 7 mei 2014 vernietigd bij arrest van de Raad van State nr. 231.137 van 7 mei 2015.
3.3. Op 15 oktober 2015 verleent de Vlaamse minister van Leefmilieu nogmaals een milieuvergunning. Nadat de Raad dit ministerieel besluit op 26 mei 2016 had geschorst, vernietigt hij het besluit op 8 december 2016 bij arrest nr. 236.696. Op basis van deze nietigverklaring wordt het huidige verzoek tot schadevergoeding tot herstel ingesteld.
3.4. Eveneens op 8 december 2016 kent de Raad van State aan vijf partijen, waaronder verzoeker, een schadevergoeding tot herstel toe voor de hinder die zij hebben ondervonden in de periode van 7 mei 2014 tot en met 14 oktober 2015.
3.5. Op 14 december 2016 beslist de minister om de bestuurlijke maatregel houdende bevel tot stopzetting van 5 oktober 2016 te handhaven, doch de uitvoerbaarheid van deze maatregel op te schorten tot aan haar nieuwe, vijfde uitspraak over de milieuvergunningsaanvraag. Ten gevolge hiervan werd de zandgroeve na het vernietigingsarrest van 8 december 2016 nog geëxploiteerd op
VII-39.915-3/19
donderdag 22 en vrijdag 23 december 2016, en van maandag 9 januari 2017 tot en met dinsdag 31 januari 2017. Op 31 januari 2017 besluit de Raad van State bij arrest nr. 237.214 om voormeld ministerieel besluit van 14 december 2016 te schorsen bij uiterst dringende noodzaak, en eveneens een bevel op te leggen aan de verwerende partij om de exploitatie stop te zetten, dit onder verbeurte van een dwangsom. Bij arrest nr. C.17.0114.N van 27 november 2020 verwerpt het Hof van Cassatie het cassatieberoep tegen deze beslissing.
3.6. Op 17 oktober 2017 wordt bij arrest nr. 239.416 een nieuw verleende milieuvergunning van 8 mei 2017 geschorst door de Raad van State.
IV. Gegrondheid van de vordering
Standpunten van de partijen
4. Verzoeker betoogt:
“23. In het vernietigde besluit d.d. 15 oktober 2015 kende de Vlaams minister van Leefmilieu mevrouw Joke Schauvliege voor de vierde maal een milieuvergunning toe voor de uitbating en de uitbreiding van de zandgroeve gelegen te Neerijse, Ganzemanstraat z/n. 24. Deze milieuvergunning werd verleend niettegenstaande 1 eerder schorsingsarrest en maar liefst 3 eerdere vernietigingsarresten van uw Raad, waarin de onverenigbaarheid van het project met de feitelijke kenmerken van de onmiddellijke omgeving (slecht aangepaste wegen, zonder voetpaden noch fietspaden, kronkelig, smal, met huizen op amper 30 cm van de openbare weg, ...) telkenmale uitdrukkelijk werd aangekaart. 25. Ingevolge deze 4e ministeriële milieuvergunning is het de exploitant van de zandgroeve mogelijk geweest om de zandgroeve verder uit te baten tijdens de periode van 15 oktober 2015 (datum van de 4e milieuvergunning) tot op 06 oktober 2016, datum van de bestuurlijke maatregel houdende bevel tot stillegging opgelegd door de milieu-inspectie Vlaams-Brabant […], dit niettegenstaande het tussengekomen schorsingsarrest van 26 mei 2016[…]. Ingevolge het ministerieel besluit d.d. 14 december 2016 (stuk 4) werd de zandgroeve na het vernietigingsarrest van 08 december 2016 ook nog uitgebaat op donderdag en vrijdag 22 en 23 december 2016, en van maandag 09 januari 2017 tot en met dinsdag 31 januari 2017”.
Daarna volgt een omstandige, zelfs zeer uitvoerige, beschrijving van de geleden nadelen, die, kernachtig samengevat, bestaan uit lawaaihinder,
VII-39.915-4/19
stofhinder, trillingshinder, schending van de privacy, rechtstreekse aantasting van het woon- en leefklimaat, verkeershinder, en die aanleiding hebben gegeven tot morele schade.
Hij besluit:
“66. Uit het voorgaande blijkt dat de door de vernietigde beslissing d.d. 15 oktober 2016 (voor de vierde maal) vergunde ontginningswerken ernstige nadelen en ongemakken tot gevolg hebben voor het leefmilieu van verzoekende partij rondom de zandgroeve. 67. In het recente arrest nr. 236.697 van 08 december 2016 werden deze ernstige nadelen en ongemakken erkend in hoofde van verzoekende partij, en werd verwerende partij veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding tot herstel ‘16. De overige aangevoerde schade/nadelen zijn in essentie van morele aard. Hierbij kunnen, voor de omwonenden, de volgende aspecten als aangetoond worden beschouwd: stofhinder, rechtstreekse aantasting van het woon- en leefklimaat door de ontginning, (...) en de verkeers- en geluidshinder die hiermee gepaard gaat, waarbij tweede (...) verzoeker [d.i. huidige verzoekende partij] geacht (mag) worden hiervan meer hinder te ondervinden. De morele schade, zoals aangevoerd in het verzoekschrift kan eveneens worden aanvaard voor alle verzoekende partijen.’[…] 68. Het staat dan ook vast dat de vernietigde ministeriële beslissing van 15 oktober 2015 zeer concrete en ernstige nadelen voor verzoekende partij tot gevolg heeft gehad. 69. De vordering tot het bekomen van een schadevergoeding tot herstel is gegrond. V. OVER DE BEGROTING VAN DE SCHADE 70. De door verzoekende partij aangevoerde nadelen werden in het arrest nr. 236.697 van 08 december 2016 ex aequo et bono begroot op € 10 per dag.[…] 71. Verzoekende partij verzoekt uw Raad derhalve om verwerende partij te veroordelen tot het betalen van een schadevergoeding ten bedrage van € 3.830, voor het onrechtmatig uitbaten van de zandgroeve gedurende 383 dagen, meer bepaald gedurende de volgende periodes : - van 15 oktober 2015 (datum ministeriële milieuvergunning) tot 06 oktober 2016 (datum stopzetting exploitatie ingevolge de bestuurlijke maatregel d.d. 05 oktober 2016); - van 22 tot en met 23 december 2016; - van 09 tot en met 31 januari 2017. 72. Verzoekende partij verzoekt uw Raad eveneens om verwerende partij te veroordelen tot het betalen van de kosten die gemaakt werden teneinde de nodige vaststellingen te doen omtrent de activiteiten van de NV E. DE KOCK, zijnde:
VII-39.915-5/19
- kosten proces-verbaal van vaststelling d.d. 10 juni 2016 € 375,00 - kosten proces-verbaal van vaststelling d.d. 30 juni 2016 € 425,00 - kosten proces-verbaal van vaststelling d.d. 9 januari 2017 € 413,00
------------ € 1.163,00
Deze kosten gemaakt voor de noodzakelijke vaststellingen door een deurwaarder maken immers deel uit van de gelende en vergunbare schade”.
-
In haar memorie van antwoord stelt de verwerende partij hier tegenover:
“Het feit dat de exploitant zijn activiteiten heeft uitgevoerd zonder geldige milieuvergunning kan...
Pour continuer la lecture
SOLLICITEZ VOTRE ESSAI