Décision judiciaire de Raad van State, 20 avril 2017
| Date de Résolution | 20 avril 2017 |
| Juridiction | Nietigverklaring |
| Nature | Arrest |
RAAD VAN STATE, AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK
XIVe KAMER
A R R E S T
nr. 237.961 van 20 april 2017 in de zaak A. 216.176/XIV-36.509
In zake : Serguei KOVALSKI bijgestaan en vertegenwoordigd door advocaat Lindsay Verboven kantoor houdend te 2260 Westerlo Olenseweg 375 bij wie woonplaats wordt gekozen
tegen :
de BELGISCHE STAAT, vertegenwoordigd door de minister van Justitie bijgestaan en vertegenwoordigd door advocaat Bernard Derveaux kantoor houdend te 1000 Brussel Verenigingstraat 28 bij wie woonplaats wordt gekozen -------------------------------------------------------------------------------------------------- I. Voorwerp van het beroep
-
Het beroep, ingesteld op 17 juni 2015, strekt tot de nietigverklaring van de beslissing van de minister van Justitie van 14 april 2015 waarbij de uitlevering van verzoeker aan de regering van Oekraïne wordt toegestaan.
II. Verloop van de rechtspleging
-
De verwerende partij heeft een memorie van antwoord ingediend en verzoeker heeft een memorie van wederantwoord ingediend.
Eerste auditeur Marijke Sterck heeft een verslag opgesteld.
XIV-36.509-1/16
De verwerende partij heeft een laatste memorie met verzoek tot voortzetting van de rechtspleging ingediend en verzoeker heeft een laatste memorie ingediend.
De partijen zijn opgeroepen voor de terechtzitting, die heeft plaatsgevonden op 23 november 2016.
Staatsraad Carlo Adams heeft verslag uitgebracht.
Advocaat Lindsay Verboven, die verschijnt voor verzoeker, en advocaat Bernard Derveaux, die verschijnt voor de verwerende partij, zijn gehoord.
Eerste auditeur Marijke Sterck heeft een met dit arrest andersluidend advies gegeven.
Er is toepassing gemaakt van de bepalingen op het gebruik der talen, vervat in titel VI, hoofdstuk II, van de wetten op de Raad van State, gecoördineerd op 12 januari 1973.
III. Feiten
-
Met een brief van 29 mei 2013 vragen de Oekraïense gerechtelijke autoriteiten de uitlevering van verzoeker, van Oekraïense nationaliteit, wegens op 6 augustus 2008 gepleegde feiten die naar Oekraïens recht omschreven zijn als “illegale verwerving, stockering en vervoer van drugs zonder de intentie deze te verkopen”.
Het uitleveringsverzoek wordt op 14 november 2014 betekend aan verzoeker. Deze verklaart op 19 november 2014 niet in te stemmen met zijn onmiddellijke uitlevering.
XIV-36.509-2/16
De kamer van inbeschuldigingstelling van het hof van beroep te Antwerpen geeft op 12 januari 2015 een gunstig advies voor de uitlevering van verzoeker aan Oekraïne.
Op 14 april 2015 staat de minister van Justitie de uitlevering van verzoeker aan de regering van Oekraïne toe wegens de feiten op grond waarvan de uitlevering is gevraagd. Dit is de bestreden beslissing.
IV. Onderzoek van de middelen
-
Eerste middel
Uiteenzetting van het middel
4. Verzoeker werpt in een eerste middel de schending op van de artikelen 2 en 3 van de wet van 29 juli 1991 ‘betreffende de uitdrukkelijke motivering van de bestuurshandelingen’.
Verzoeker voert in een eerste middelonderdeel aan dat volgens de bestreden beslissing de verjaring van de straf niet zou zijn bereikt naar Belgisch en naar Oekraïens recht. Het is voor verzoeker onduidelijk waarop de verwerende partij deze conclusie baseert. Bij het verzoek tot uitlevering wordt enkel informatie verstrekt over het verstrijken van de verjaringstermijn van de strafrechtelijke aansprakelijkheid van de gezochte persoon. Daaruit blijkt enkel dat volgens artikel 49, deel 1, paragraaf 3, van het Strafwetboek van Oekraïne de strafrechtelijke aansprakelijkheid verjaart wanneer vijf jaar zijn verstreken tussen de datum van de feiten en de datum waarop het vonnis definitief is geworden. Over de verjaring van de strafuitvoering is nergens sprake. Volgens verzoeker kan de verwerende partij niet besluiten dat de straf niet zou zijn verjaard.
Verzoeker voert in een tweede middelonderdeel aan dat het uitleveringsverzoek uitgaat van de rechtbank van het arrondissement Kievski van
XIV-36.509-3/16
Simferopol en gebaseerd is op uitspraken van de rechtbank aldaar. Simferopol is in feite de hoofdstad van de Autonome Republiek Krim. Al erkent België de onafhankelijkheid van deze laatste niet, in de praktijk is de Krim onafhankelijk geworden van Oekraïne en gaat het om een Russische republiek. De Russische wetgeving en munt zijn er ingevoerd. Verzoeker acht het uitleveringsverzoek niet meer geldig omdat het uitgaat van een overheid die in feite geen enkel gezag meer heeft over het gebied waarnaar verzoeker zou worden uitgeleverd.
-
-
In de memorie van wederantwoord herhaalt verzoeker het middel. Hij voegt wat betreft het eerste middelonderdeel toe dat de verjaring van de strafvordering is bereikt naar Belgisch recht. Artikel 92 van het Strafwetboek bepaalt dat “correctionele straffen verjaren door verloop van vijf jaren […]”. Het vonnis waarmee verzoeker werd veroordeeld is definitief geworden op 12 november 2008 zodat de verjaringstermijn alleszins is bereikt naar Belgisch recht. Zelfs indien de verjaring werd geschorst ingevolge het oorspronkelijke probatie-uitstel en bijgevolg begon te lopen op 31 augustus 2009, eindigde de verjaringstermijn naar Belgisch recht op 1 september 2015 [lees: 2014]. De betekening aan verzoeker van het uitleveringsverzoek met stukken gebeurde op 14 november 2014 en bijgevolg te laat. Verzoeker besluit dat de argumentatie in de bestreden beslissing dat “de verjaring van de straf naar Belgisch noch naar Oekraïens recht zou zijn bereikt” niet correct is, dat de verwerende partij minstens de rechtsregels moest vermelden waarop zij zich steunde om tot haar conclusie te komen, dat ook maar enige motivering ontbreekt en dat bijgevolg de materiëlemotiveringsplicht is geschonden.
-
In zijn laatste memorie herhaalt verzoeker in essentie het eerste...
Pour continuer la lecture
SOLLICITEZ VOTRE ESSAI