19 DECEMBER 2017. - Koninklijk besluit tot bepaling van nadere regels tot omzetting van de richtlijn betreffende markten voor financiële instrumenten
VERSLAG AAN DE KONING
Sire,
Het besluit dat wij de eer hebben U ter ondertekening voor te leggen, strekt ertoe de omzetting in Belgisch recht te vervolledigen van Richtlijn 2014/65/EU van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 betreffende markten voor financiële instrumenten en tot wijziging van Richtlijn 2002/92/EG en Richtlijn 2011/61/EU (hierna "MiFID II-richtlijn"), die reeds gedeeltelijk in Belgisch recht is omgezet door de wet van 21 november 2017 over de infrastructuren voor de markten voor financiële instrumenten en houdende omzetting van Richtlijn 2014/65/EU.
Die wet bevat diverse machtigingen aan de Koning die de precisering tot doel hebben van bepaalde nadere regels tot uitvoering van de omzettingsbepalingen van de MiFID II-richtlijn die zij bevat.
Dit besluit strekt er ook toe de Gedelegeerde Richtlijn (EU) 2017/593 van de Commissie van 7 april 2016 tot aanvulling van Richtlijn 2014/65/EU van het Europees Parlement en de Raad met betrekking tot het vrijwaren van financiële instrumenten en geldmiddelen die aan cliënten toebehoren, productgovernanceverplichtingen en de regels die van toepassing zijn op het betalen of het ontvangen van provisies, commissies en geldelijke of niet-geldelijke tegemoetkomingen (hierna "Gedelegeerde Richtlijn 2017/593"), in Belgisch recht om te zetten.
Conform artikel 2, eerste lid, 28°, van de wet van 2 augustus 2002 betreffende het toezicht op de financiële sector en de financiële diensten (hierna "wet van 2 augustus 2002") definiëren artikel 2 van en de bijlage bij dit besluit het begrip "professionele cliënt". De bijlage bij dit besluit neemt de in bijlage II bij de MiFID II-richtlijn beschreven criteria over, en maakt een onderscheid tussen de categorieën van cliënten die automatisch als professioneel worden beschouwd, en de categorieën van cliënten die op verzoek als professionele cliënt kunnen worden behandeld. Er wordt geen gevolg gegeven aan de suggestie van de Raad van State om in de franse versie het begrip " client de détail" te vervangen door dat van "client non professionnel", aangezien het gebruik van dit begrip in de wet van 2 augustus 2002. Het begrip van "client de détail" is ook gebruikt en gedefinieerd in de franse versie van de MiFID II-richtljin.
Artikel 2 van en de bijlage bij dit besluit zetten zo artikel 4, lid 1, 10), van en bijlage II bij de MiFID II-richtlijn in Belgisch recht om.
In voorkomend geval, zal dit besluit later nog kunnen worden aangevuld met specifieke criteria voor de beoordeling van de deskundigheid en kennis van de gemeenten en lokale overheden die verzoeken om als professionele cliënt te worden behandeld, en dit conform de nationale optie die alinea 6 van punt II.1 van afdeling II van bijlage II bij de MiFID II-richtlijn de lidstaten biedt.
Die criteria zullen in dat geval de in het vijfde lid van punt II.1 van afdeling II van de bijlage bij dit besluit opgesomde criteria kunnen vervangen of aanvullen.
Artikel 3 van dit besluit definieert het begrip "in aanmerking komende tegenpartij" overeenkomstig artikel 26, achtste lid, van de wet van 2 augustus 2002.
Dit artikel zet zo artikel 30, leden 2 tot 4, van de MiFID II-richtlijn in Belgisch recht om. Er wordt onder meer gebruik gemaakt van de opties die artikel 30, leden 3 en 4, van de MiFID II-richtlijn de lidstaten biedt om entiteiten van derde landen die te vergelijken zijn met de in paragraaf 1, eerste lid, van artikel 3 van dit koninklijk besluit bedoelde categorieën van entiteiten, alsook de ondernemingen die onder één van de categorieën van cliënten vallen die als professionele cliënten dienen te worden beschouwd met toepassing van afdeling I, punten 1, 2 en 3, van de bijlage bij dit besluit, i.e. deze die automatisch als professionele cliënt worden beschouwd, met uitsluiting van de andere institutionele beleggers (zie artikel 71, lid 1, van de Gedelegeerde Verordening (EU) 2017/565 van de Commissie van 25 april 2016 houdende aanvulling van Richtlijn 2014/65/EU van het Europees Parlement en de Raad wat betreft de door beleggingsondernemingen in acht te nemen organisatorische eisen en voorwaarden voor de bedrijfsuitoefening en wat betreft de definitie van begrippen voor de toepassing van genoemde richtlijn), als in aanmerking komende tegenpartijen te erkennen.
Te noteren valt dat de term "pensioenfondsen" in artikel 3, § 1, eerste lid, 5°, van dit koninklijk besluit en punt I. 1° f) van de bijlage bij dit koninklijk besluit niet enkel betrekking heeft op de instellingen voor bedrijfspensioenvoorziening (IBP's) als bedoeld in de wet van 27 oktober 2006 betreffende het toezicht op de instellingen voor bedrijfspensioenvoorziening, dat is genomen ter omzetting van Richtlijn 2003/41/EG van 3 juni 2003, onlangs vervangen door Richtlijn (EU) 2016/2341 van 14 december 2016 betreffende de werkzaamheden van en het toezicht op instellingen voor bedrijfspensioenvoorziening. Dit betekent dat niet enkel de IBP's als professionele cliënten kunnen worden beschouwd, maar, in voorkomend geval, ook andere buitenlandse instellingen die pensioenen beheren en niet onder Richtlijn (EU) 2016/2341 vallen, maar, volgens hun nationaal recht, vergunningsplichtig of gereglementeerd zijn.
De artikelen 5 tot 8 van dit besluit zorgen voor de letterlijke omzetting in Belgisch recht van de artikelen 11 tot 13 van de Gedelegeerde Richtlijn 2017/593, die het betalen of ontvangen van inducements beheersen, i.e. de provisies, commissies of alle andere geldelijke of niet-geldelijke tegemoetkomingen die een beleggingsonderneming of een kredietinstelling ontvangt of betaalt in verband met het verlenen van een beleggings- of nevendienst. Die bepalingen worden genomen ter uitvoering van artikel 27, § 7, vierde lid, van de wet van 2 augustus 2002.
Artikel 27, § 7, van de wet van 2 augustus 2002 verbiedt de gereglementeerde ondernemingen om dergelijke inducements te betalen of te ontvangen, tenzij zij bedoeld zijn om de kwaliteit van de betrokken dienstverlening aan de cliënt te verbeteren en op voorwaarde dat zij geen afbreuk doen aan de naleving van de voor de gereglementeerde onderneming geldende verplichting om zich op loyale, billijke en professionele wijze voor de belangen van haar cliënten in te zetten.
Artikel 6 van dit besluit bevat een opsomming van de voorwaarden waaraan een provisie, commissie of niet-geldelijke tegemoetkoming wordt geacht te voldoen om de kwaliteit van de dienstverlening aan de cliënt te verbeteren. Dit artikel beschrijft ook de gegevens tot staving die de gereglementeerde ondernemingen ter beschikking moeten houden, en de informatie die aan de cliënten moet worden meegedeeld.
Artikel 7 van dit besluit beschrijft de specifieke vereisten die gelden voor de gereglementeerde ondernemingen die onafhankelijk beleggingsadvies of vermogensbeheerdiensten verstrekken, inzonderheid het vereiste inzake de overdracht van de ontvangen geldelijke inducements aan de cliënt.
Krachtens artikel 27, §§ 5, 2° en 6, van de wet van 2 augustus 2002 is het de gereglementeerde ondernemingen die dergelijke diensten aanbieden, niet toegestaan om geldelijke of niet-geldelijke inducements te aanvaarden of te behouden met betrekking tot de dienstverlening aan cliënten, met uitzondering van eventuele kleine niet-geldelijke tegemoetkomingen die de kwaliteit van de dienstverlening aan de cliënten kunnen verhogen en van zodanige omvang en aard zijn dat zij niet kunnen worden geacht afbreuk te doen aan de voor de beleggingsonderneming geldende verplichting om in het belang van de cliënt te handelen, op voorwaarde dat zij duidelijk aan de cliënt worden bekendgemaakt.
Artikel 7, § 3, van dit besluit bevat een opsomming van de kleine niet-geldelijke tegemoetkomingen die als aanvaardbaar worden aangemerkt. Er wordt opgemerkt dat die regels, in voorkomend geval, later nog zullen kunnen worden aangevuld met bepalingen die definiëren welke andere kleine niet-geldelijke tegemoetkomingen de kwaliteit van de dienstverlening aan de cliënten kunnen verhogen, en die, rekening houdend met de totale hoeveelheid van de door een entiteit of een groep van entiteiten verleende tegemoetkomingen, van die omvang en aard zijn dat het onwaarschijnlijk is dat hierdoor afbreuk wordt gedaan aan de naleving door de beleggingsonderneming van de voor haar geldende verplichting om in het belang van de cliënt te handelen, en dit conform de machtiging aan de Koning vervat in artikel 27, § 7, vijfde lid, van de wet van 2 augustus 2002. Artikel 12, lid 3, e), van de Gedelegeerde Richtlijn 2017/593 voorziet ter zake in een nationale optie.
Artikel 8 van dit besluit beschrijft op zijn beurt de omstandigheden waarin het verstrekken van onderzoeksdiensten door derden aan gereglementeerde ondernemingen, niet als inducement wordt beschouwd.
Die uitvoeringsregels inzake inducements gelden voor de gereglementeerde ondernemingen als bedoeld in artikel 26, eerste lid, van de wet van 2 augustus 2002, ook wanneer zij gestructureerde deposito's verkopen of advies verstrekken aan cliënten in verband met dergelijke deposito's (zie artikel 1, lid 2, van de Gedelegeerde Richtlijn 2017/593).
Zij gelden ook voor de beheervennootschappen van ICB's en de beheerders van alternatieve beleggingsfondsen, en dit respectievelijk krachtens artikel 219 van de wet van 3 augustus 2012 betreffende de instellingen voor collectieve belegging die voldoen aan de voorwaarden van Richtlijn 2009/65/EG en de instellingen voor belegging in schuldvorderingen, en artikel 39 van de wet van 19 april 2014 betreffende de alternatieve instellingen voor collectieve belegging en hun beheerders, die met name de regels over inducements van artikel 27 van de wet van 2 augustus 2002 en de ter uitvoering ervan genomen besluiten van toepassing verklaren.
Titel III (artikelen 9 tot 13) van dit besluit stelt de organisatorische regels vast die gelden voor de kredietinstellingen en de beleggingsondernemingen die, in het kader van hun beleggingsactiviteiten en/of hun activiteiten rond het...
Pour continuer la lecture
SOLLICITEZ VOTRE ESSAI